Szczęście Przyjaciół - Merlin&Gwen

Szczęście Przyjaciół

Widywałem ją codziennie. Każdego dnia patrzyłem na jej piękny uśmiech. Spoglądałem na jej ciemne, kręcone włosy, które zazwyczaj upinała w luźny kok, gdzie pojedyncze, kosmyki często wydostawały się na wolność. Nieposkromione, tak, jak i ona sama. 
Każdego dnia wpatrywałem się w jej piękne, błyszczące oczy, w których tańczyły wesołe iskierki. Tak często darowała mi ten swój cudowny uśmiech za każdym razem, gdy ze mną rozmawiała. Zawsze była przy mnie, a ja przy niej. Nie było sytuacji, w której nie mogłaby na mnie liczyć. Zawsze starałem się jej pomóc, tak jak i ona mnie. Bez względu na wszystko inne. Nic w tym dziwnego, bo przecież od wielu lat jesteśmy dobrymi przyjaciółmi. Była drugą, zaraz po Gajuszu bliską mi osobą w Camelocie.
Przyjaciele pomagają w potrzebie, ufają sobie, a przede wszystkim chcą szczęścia drugiego, prawda? I ja także chcę szczęścia Gwen. Pragnę tego, jak niczego innego. Dlatego ona nigdy nie dowie się, jakie szczególne miejsce zajmuje w mym sercu, które ofiarowałem jej już dawno. Nigdy nie powiem jej, jak bardzo jest dla mnie ważna, nigdy nie wyjawię jak bardzo ją kocham. Już do końca moich dni pozostanie to tylko i wyłącznie moją tajemnicą. Kolejnym sekretem, który nie może ujrzeć światła dziennego. Jak magia. Ale czy miłość nie jest magią?

Nie zamierzam psuć jej szczęścia. Gwen, ta wspaniała, cudowna Gwen nie jest kobietą dla mnie. I teraz, gdy widzę ją taką uśmiechniętą, stojącą naprzeciw Artura na ślubnym kobiercu, wiem, że będzie z nim szczęśliwa. Wiem, że ich przeznaczeniem jest być razem. Ona kocha jego, a on ją, a ja zrobiłbym wszystko, aby mogli być razem. I nie ważne jest to, że Gwen jest dla mnie tak bardzo cenna. Ważne jest to, że ona i Artur będą razem szczęśliwi. Bo któż by nie pragnął szczęścia swych najlepszych przyjaciół?